Heb je jezelf de laatste tijd wel eens horen zeggen : "Ik ben gewoon zo moe"? Ik vertel je mijn verhaal zodat je weet dat iemand op diezelfde plek heeft gestaan en hoe ik het beleefde en overleefd hebt, kan dat soms hoop geven.
Psalm 23:4 "Al ga ik door een donker dal,
ik vrees geen kwaad,
want U bent bij mij; Uw stok en Uw staf,
die vertroosten mij.
Ja, ik was moe soms echt uitgeput, maar ik wist dat God bij me was. En op de dagen dat ik God niet bij me kon zien, klampte ik me vast aan Bijbelteksten die Zijn troost beloofden.
2 Korinthe 1:4 zegt:
God is onze barmhartige Vader en de bron van alle troost .
Hij troost ons in al onze problemen, zodat wij anderen kunnen troosten.
Wanneer zij in de problemen zitten, kunnen wij hen dezelfde troost geven die God ons gegeven heeft.
Lange tijd kon ik niet benoemen wat ik voelde, was het leegte was het gemis. Een juiste manier om het gevoel te omschrijven kon ik niet benoemen. Ik dacht niet aan verdriet tot dat ik terug dacht aan de afgelopen jaren en mezelf de vraag stelde wat is er nu eigenlijk gebeurt dat ik me zo vermoeid voelde. Dus ik heb me verdiept in wat rouw is. Rouw is 'diep psychisch lijden of verdriet door verlies. Hoewel deze emoties voort kunnen komen uit rouw, kunnen ze ook voortkomen uit het verlies van andere dingen, denk hierbij aan ontslag, financiële zekerheid, een verbroken relatie...
Ik denk dat we de afgelopen jaren allemaal drie belangrijke dingen zijn kwijtgeraakt: Verbinding, Autonomie en doel.
Covid heeft namelijk niemand onberoerd gelaten.
Verbinding: We zijn allemaal getroffen door het gevoel van afscheiding dat het virus ons heeft opgelegd. De fysieke afstand of de zelfisolatie die de een meer dan de ander angst of een reactie geeft van onmacht. We werden allemaal gedwongen om de verbindingsmomenten die we hadden met de mensen om ons heen aan de eettafel met familie of vrienden of kletspraat op kantoor werd tot zwijgen gebracht. De tieners die altijd de ruimte hadden om te mompelen over vrienden of schoolsituaties zijn verloren gegaan, omdat thuisonderwijs hen op de slaapkamer hield. Kleine verbindingsmomenten verdwenen, wat leidde tot enorme kloven van eenzaamheid en verlies.
Autonomie: Onze autonomie is ons afgenomen, ons gevoel van zelf keuzes maken werd stop gezet door de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen. We konden zelfs geen plannen meer maken. We zouden dit ook een verlies van controle kunnen noemen. We hadden weinig controle over wat er in ons leven en de maatschappij gebeurde. De keuze van wel of niet naar school gaan of je opa en oma bezoeken of naar de kerk gaan werd ons ontnomen. Wat we hebben meegemaakt heeft een cultuur van onzekerheid en verlies van controle gecreëerd. Dit was voor velen ondragelijk en uitputtend. Geen wonder dat we zo moe zijn...
Doel: Ik denk dat velen van ons hun doelgevoel is kwijtgeraakt. We zijn een maatschappij die "doet", we ondernemen acties wanneer er een crisis is. Maar geconfronteerd met deze onzichtbare dreiging konden we alleen maar achter gesloten deuren blijven. Niets doen was het veiligst. Gastvrijheid, gemeenschap het werd ons afgenomen. Mijn persoonlijke doelen waren op dat moment verloren en hierdoor voelde ik mij compleet verslagen en moest ik rouwen om dat verlies. Ik vraag me af hoe veel mensen dit gevoel erkennen.
Genezing.
Beginnen met genezen van verdriet begint met erkennen dat we verdriet ervaren. Kijk, je zal verdriet ervaren als je iemand verliest dan rouw je, dat is logisch. We hebben diegene diep liefgehad en die liefde neemt nooit af. Rouwen om verlies van een verbroken relatie of autonomie wordt iets complexer. Toch denk ik dat al deze ervaringen met bijbehorende gevoelens niet verspild wordt in Gods Koninkrijk. Als je merkt dat je moe bent, vraag je dan af of je misschien verdriet hebt. Praat erover, iemand anders ervaart waarschijnlijk hetzelfde als jij. Je bent niet de enige, veel (jonge) mensen zitten in hun cocon heel eenzaam voelend, wachtend op de transformatie om weer te gaan leven te gaan bloeien en je vrij voelen als een vlinder. Wend je tot God, de bron van alle troost, die met ons meeloopt in de vallei en op de berg en die heel veel van je houdt. Nu na jaren kun je denken dat het wel zal helen de toestanden die we tijdens covid mee hebben gemaakt maar uit verschillende onderzoeken blijkt dat dit mentaal meer kapot heeft gemaakt dan de meesten misschien zullen beseffen. Praten met God en je overgeven aan Hem is het beste wat u kan doen. Lees je bijbel en besef dat dit boek levend is, het levende woord van God voor jou.